وکان یامر اهله با لصلوة و الزکوة و کان عند ربه مرضیا

او (اسماعیل ) همراه خانواده خود را به نماز و زکات دعوت مى کرد و همراره مورد رضایت پروردگارش بود.

 و همواره مورد رضایت پروردگارش بود ( و کان عند ربه مرضیا ).

در این آیه امر به نماز و پیوند و رابطه با خالق داشتن - امر به زکات و رابطه با خلق خدا برقرار نمودن و بالاخره کارهائى انجام دادن که جلب خشنودى خدا را کند ، از صفات این پیامبر بزرگ الهى شمرده شده است.

تکیه روى وفاى به عهد ، و توجه به تربیت خانواده ، به اهمیت فوق العاده این دو وظیفه الهى اشاره مى‏کند که یکى قبل از مقام نبوت او ذکر شده و دیگرى بلافاصله بعد از مقام نبوت .

در حقیقت تا انسان صادق نباشد ، محال است به مقام والاى رسالت برسد چرا که اولین شرط این مقام آنست که وحى الهى را بى‏کم و کاست به بندگانش برساند ، و لذا حتى افراد معدودى که مقام عصمت را در پاره‏اى از ابعادش در انبیاء انکار مى‏کنند مساله صدق پیامبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) را به عنوان یک شرط اساسى پذیرفته‏اند ، صدق و راستى در خبرها ، در وعده‏ها و در همه چیز.

در روایتى مى‏خوانیم : اینکه خداوند اسماعیل را ، صادق الوعد شمرده به خاطر این است که او بقدرى در وفاى به وعده‏اش اصرار داشت که با کسى در محلى وعده‏اى گذارده بود ، او نیامد ، اسماعیل همچنان تا یکسال در انتظار او بود ! هنگامى که بعد از این مدت آمد ، اسماعیل گفت : من همواره در انتظار تو بودم ! بدیهى است هرگز منظور این نیست که اسماعیل کار و زندگیش را تعطیل کرد بلکه مفهومش این است که در عین ادامه برنامه‏هایش مراقب آمدن شخص مزبور بود.

در زمینه وفاى به عهد ( در جلد چهارم صفحه 242 ) ذیل آیه اول سوره مائده مشروحا بحث کرده‏ایم .

و از سوى دیگر نخستین مرحله براى تبلیغ رسالت ، شروع از خانواده خویشتن است ، که از همه به انسان نزدیکتر مى‏باشند ، به همین دلیل پیامبر اسلام (صلى‏الله‏علیه‏وآله‏وسلّم‏) نیز نخست دعوت خود را از خدیجه همسر گرامیش و على (علیه‏السلام‏) پسرعمویش شروع کرد و سپس طبق فرمان و انذر عشیرتک الاقربین به بستگان نزدیکش پرداخت.

در آیه 132 سوره طه نیز مى‏خوانیم : و أمر اهلک بالصلوة و اصطبر علیها : خانواده خود را به نماز دعوت کن و بر انجام نماز شکیبا باش.

نکته دیگر که در اینجا قابل ذکر است اینکه با توصیف اسماعیل به مرضى بودن ، در واقع اشاره به این حقیقت شده است که او در کل برنامه‏هایش رضایت خدا را جلب کرده بود ، اصولا نعمتى از این بالاتر نیست که معبود و مولا و خالق انسان از او راضى و خشنود باشد به همین دلیل در آیه 119 سوره مائده بعد از آنکه نعمت بهشت جاویدان را براى بندگان خاص خدا بیان مى‏کند در پایان مى‏گوید : رضى الله عنهم و رضوا عنه ذلک الفوز العظیم : خداوند از آنها خشنود و آنها نیز از او خشنود خواهند بود ، و این فوز عظیم و رستگارى بزرگى است.

تفسیر نمونه ج : 13ص :96